Panitikang Pilipino

Naisasalarawan ang Kabanata 33 ng Noli Me Tangere bilang isang paglalakbay sa yaman ng isipan at saloobin ng dalawang mahahalagang tauhan: Crisostomo Ibarra at Elias.

Sa ating pagsusuri sa kabanatang ito, sasalaminin natin ang mga pangyayari na naganap, mga karakter na nabuo, at ang mga malalim na aral na hatid ng pangyayaring ito.

Sa ating paglalakbay sa mga linya ng kabanatang ito, tutuklasin natin kung paano ginamit ni Rizal ang sermon bilang isang malakas na instrumento upang ibulgar ang mga abuso ng mga Kastila.

Sa blog post na ito, ating susuriin ang impluwensya ng simbahan, ang papel ng karangalan, at ang tunay na halaga ng pagmamalasakit sa kapwa.

Ang kabanatang ito ng “Noli Me Tangere”, pinamagatang “Ang Kapistahan”, ay humihimay sa iba’t ibang aspeto ng tradisyonal na pista sa Pilipinas noong panahon ng Espanyol.

Sa kabanatang ito, maglalakbay tayo sa isang makulay at masiglang kapistahan, at susuriin ang mga mensahe at implikasyon nito na maaaring magdala ng ilang mga mahahalagang aral para sa atin sa kasalukuyan. Sumama sa akin habang tinutuklas natin ang mga lihim at kahulugan ng Kabanata 28.

Sa kabanatang ito, mararanasan natin ang iba’t ibang aspeto ng lipunang Filipino noong ika-19 na siglo – ang kalakaran sa mga pista, ang dikotomiya ng mayaman at mahirap, at ang malasakit at kawalang-katarungan na magkakasama sa isang eksena.

Sa kabanatang ito, dadalhin tayo ni Rizal sa kalagitnaan ng mga paghahanda, tugtugin, kuwitis, at kahandaan sa inaabangang prusisyon at komedya. Halina’t basahin natin ang isang kabanatang puno ng tradisyon, kasiyahan, at siyempre, mga lihim na kasabikan.