Ang mga tula tungkol sa pag-ibig ay isa sa mga nakakaakit na paksa, hindi ba? Mula sa bawat wika at kultura, mga tao sa buong kasaysayan ay sumulat at nagpakatamasa ng mga ito, naglalayong talakayin ang iba’t ibang aspeto ng pag-ibig. Kahit hindi ka man mahilig sa tula, malamang na nakatagpo ka na ng isang tula tungkol sa pag-ibig na nakapagbigay-daan ng kahulugan sa iyo sa isang punto ng iyong buhay.
Ang mga tula tungkol sa pag-ibig ay espesyal dahil pinapayagan nito ang mga manunulat na talakayin ang kanilang pinakamalalim na emosyon at mailarawan ito sa isang paraan na may kabuluhan at kagandahan.
Mayroong maraming iba’t ibang uri ng tula tungkol sa pag-ibig, mula sa klasikong soneto at balada hanggang sa mas modernong malayang berso at slam poetry, kaya’t siguradong mayroong isa na kumakausap sa iyo.
Marahil ang pinakakilalang tula tungkol sa pag-ibig sa lahat ng panahon ay ang Soneto 18 ni William Shakespeare. Ito ay isang pagpupugay sa ganda at kasiguraduhan ng pag-ibig, at ang pangunahing linya nito, “Ihahambing ba kita sa isang araw ng tag-init?” ay kilala ng hindi mabilang na mga tao sa buong mundo.
Ang mga tula tungkol sa pag-ibig ay nagpapaalala sa atin sa kahalagahan at kumplikasyon ng karanasan ng tao. May kapangyarihan silang magpakita ng malalim na damdamin sa manunulat at mambabasa, at nagsisilbing walang-hanggang pahayag ng puso ng tao. Kaya kung kailanman ay naimpluwensyahan ka ng isang tula tungkol sa pag-ibig, alamin na hindi ka nag-iisa – maraming henerasyon ng tao ang naantig ng kapangyarihan ng sining na ito.
Sa artikulong ito, mababasa mo ang dalawampung tula tungkol sa pag-ibig mula mula sa mga makatang Pilipino.
Talaan ng Nilalaman
Mga Tula Tungkol sa Pag-ibig
Magandang basahin ang mga tula sa pag-ibig dahil nagpapakita ito ng iba’t ibang uri ng emosyon at karanasan ng mga tao sa pakikipag-ugnayan sa iba. Sa pamamagitan ng mga tula, nakakapagpahayag ang mga manunulat ng kanilang mga saloobin at damdamin sa isang paraan na masining at may kabuluhan.
Ang mga tula sa pag-ibig ay nagbibigay ng pag-asa at inspirasyon sa mga taong naghahanap ng pag-ibig at sa mga mayroon nang minamahal. Nagbibigay ito ng mga magagandang larawan at kahulugan sa mga emosyon tulad ng pagmamahal at kalungkutan. Sa pamamagitan ng mga salita at imahen, nagiging mas malalim at personal ang pakiramdam ng mambabasa sa mga karanasang ito.
Bukod sa mga ito, ang mga tula sa pag-ibig ay nagbibigay ng kultura at kasaysayan sa mga tao. May mga tula na sumusulong sa pag-ibig bilang isang dakilang pwersa na nakakapagbago ng mundo, at mayroon ding iba na nagpapakita ng mas malungkot na pagtingin sa pag-ibig. Sa kabuuan, nagpapakita ang mga tula sa pag-ibig ng iba’t ibang pananaw at mga aspeto ng pagkatao na nakakaugnay sa pakikipag-ugnayan sa iba.
Sa huli, ang mga tula sa pag-ibig ay hindi lamang nagbibigay ng mga kaalamang kultural at mga larawan ng karanasan ng iba, kundi nagbibigay rin ng kasiyahan at pagsasanay sa pagsusulat at pagbasa. Ang pagtuklas sa mga iba’t ibang uri ng mga tula at paglalarawan sa mga emosyon ay maaaring magdulot ng malaking tagumpay sa buhay ng mambabasa at manunulat.
Narito ang mga kinalap naming mga tula tungkol sa pag-ibig.
Mga Tula Tungkol Sa Pag-ibig ni Jose Corazon De Jesus
Si Jose Corazon De Jesus (kilala rin bilang Huseng Batute) ay isang kilalang makata at manunulat sa Pilipinas na namuhay mula 1894 hanggang 1932. Siya ay itinuturing na isa sa mga pinakadakilang makatang Tagalog sa ika-20 na siglo at ang kanyang mga akda ay malawak na binabasa at pinag-aaralan sa Pilipinas.
Ipinaanak si De Jesus sa Santa Cruz, Maynila at nagsimulang sumulat ng tula sa murang edad. Siya ay naimpluwensyahan ng mga akda ng ibang manunulat na Pilipino tulad nina Jose Garcia Villa at Francisco Balagtas, pati na rin ng mga manunulat sa Kanluran tulad nina William Shakespeare at Percy Bysshe Shelley. Sumulat si De Jesus sa wikang Tagalog, at ang kanyang mga tula ay madalas na naglalarawan ng mga pakikibaka at pangarap ng mga Pilipino, lalo na ng mga taong nasa laylayan at pinagsasamantalahan.
Ilan sa pinakatanyag na akda ni De Jesus ay “Ang mga Itinapon ng Tadhana,” “Bayan Ko,” at “Isang Dipang Langit.” Kilala ang kanyang mga tula sa paggamit ng metapora, malinaw na mga larawan, at malakas na epekto sa damdamin. Sumulat din si De Jesus ng mga dula, sanaysay, at nobela, at aktibong nakiisa sa Himagsikang Pilipino at kilusang paggawa.
Namayapa si De Jesus noong 1932 sa edad na 37, ngunit ang kanyang pamana bilang isang makabagong pangunahing personalidad sa panitikang Filipino ay patuloy na nabubuhay. Patuloy na pinag-aaralan at ipinagdiriwang ang kanyang mga akda sa Pilipinas at sa buong mundo.
Sumulat rin siya ng mga tula tungkol sa pag-ibig tulad ng Sa Pamilihan ng Puso, Pag-ibig, Kalupi ng Puso, Kamay ng Birhen, Puso, Ano Ka?, Sa Bilangguan ng Pag-ibig Walang Sala’y Napipiit!, Ang Pagbabalik, Kahit Saan,
Sa Pamilihan ng Puso
Huwag kang iibig nang dahil sa pilak
Pilak ay may pakpak
Dagling lumilipad
Pag iniwan ka na, ikaw’y maghihirap.
Huwag kang iibig nang dahil sa ganda
Ganda’y nagbabawa
Kapag tumanda na
Ang lahat sa mundo’y sadyang nag-iiba.
Huwag kang iibig sa dangal ng irog
Kung ano ang tayog
Siya ring kalabog
Walang taong hindi sa hukay nahulog.
Huwag kang iibig dahilan sa nasang
Maging masagana
Sa aliw at tuwa
Pagkat ang pag-ibig ay di nadadaya.
Kung ikaw’y iibig ay yaong gusto mo
At mahal sa iyo
Kahit siya’y ano,
Pusong-puso lainang ang gawin mong dulo.
Kung ikàw’y masawi’y sawi kang talaga
Ikaw na suminta
Ang siyang magbata;
Kung maging mapalad, higit ka sa iba.
Sa itong pag-ibig ay lako ng puso
Di upang magtubo
Kaya sumusuyo
Pag-ibig ay hukay ng pagkasiphayo.
Pag-ibig
Isang aklat na maputi, ang isinusulat: luha!
Kaya’t wala kang mabasa kahit isa mang talata.
Kinabisa at inisip mulang ating pagkabata,
tumanda ka’t nagkauban, hindi mo pa maunawa.
Ang pag-ibig, isipin mo, pag inisip, nasa puso;
pag pinuso nasa isip, kaya’t hindi mo makuro.
Lapitan mo nang matagal ang pagsuyo… naglalaho,
Layuan mo at kay lungkot, nananaghoy ang pagsuyo.
Ang pag-ibig na dakila’y aayaw ng matagalan,
Parang lintik kung gumuhit sa pisngi ng kadiliman.
Ang halik na ubos-tindi, minsan lamang sa halikan,
At ang ilog kung bumaha, tandaan mo’t minsan lamang.
Ang pag-ibig kapag duwag ay payapa’t walang agos,
Walang talon, walang baha, walang luha, walang lunos.
Ang pag-ibig na matapang ay puso ang inaanod
Pati dangal, yama’t dunong nalulunod sa pag-irog.
Ang pag-ibig na buko pa’y nakikinig pa sa aral,
Tandang di pa umiibig, nakikita pa ang ilaw,
Ngunit kapag nag-alab na’t pati mundo’y nalimutan
Iyan, ganyan ang pag-ibig, damdamin at puso lamang!
Kapag ikaw’y umuurong sa sakuna’t sa panganib
Ay talagang maliwanag at buo ang iyong isip.
Takot pa ang pag-ibig mo, hindi ka pa umiibig,
Pag umibig, pati hukay ay aariin mong langit.
Iyang mga taong duwag na ang puso’y mahihina,
Umibig man ay ano pa, di pag-ibig, kundi awa.
Kailangan sa pag-ibig ay hirap at mga luha
At ang duwag ay malayong sa pag-ibig dumakila.
Ang pag-ibig ay may mata, ang pag-ibig ay di bulag,
Ang marunong na umibig, bawat sugat ay bulaklak.
Ang pag-ibig ay masakim at aayaw sa kakabyak,
O wala na kahit ano, o ibigay mo nang lahat!
“Ako’y hindi makasulat at ang nanay, nakabantay.”
Asahan mo, katoto ko, hindi ka pa minamahal.
Ngunit kapag sumulat na sa ibabaw man ng hukay
Minamahal ka na niya nang higit pa kaysa buhay.
Kayo mga kabataang pag-ibig ang ninanais,
kayo’y mga paruparong sa ilawan lumiligid.
Kapag kayo’y umibig na, hahamakin ang panganib,
At ang mga pakpak ninyo’y masusunog sa pag-ibig!
Kalupi ng Puso
Talaan ng aking mga dinaramdam,
Kasangguning lihim ng nais tandaan,
Bawat dahon niya ay kinalalagyan
Ng isang gunitang pagkamahal-mahal.
Kaluping maliit sa tapat ng puso
Ang bawat talata’y puno ng pagsuyo,
Ang takip ay bughaw, dito nakatago
Ang lihim ng aking ligaya’t siphayo.
Nang buwan ng Mayo kami nagkilala
At tila Mayo rin nang magkalayo na;
Sa kaluping ito nababasa-basa
Ang lahat ng aking mga alaala.
Nakatala rito ang buwan at araw
Ng aking ligaya at kapighatia.
Isang dapithapo’y nagugunam-gunam
Sa mga mata ko ang luha’y umapaw.
Anupa’t kung ako’y tila nalulungkot
Binabasa-basa ang nagdaang lugod;
Ang alaala ko’y dito nagagamot,
Sa munting kaluping puno ng himutok.
Matandang kalupi ng aking sinapit
Dala mo nang lahat ang tuwa ko’t hapis;
Kung binubuksan ka’y parang lumalapit
Ang lahat ng aking nabigong pag-ibig.
Sa dilaw mong dahong ngayon ay kupas na
Ang lumang pagsuyo’y naaalaala,
O, kaluping bughaw, kung kita’y mabasa
Masayang malungkot na hinahagkan ka.
May ilang bulaklak at dahong natuyo
Na sa iyo’y lihim na nangakatago,
Tuwi kong mamasdan, luha’y tumutulo
Tuwi kong hahagkan, puso’y nagdurugo.
Kamay ng Birhen
Mapuputing kamay, malasutla’t lambot,
Kung hinahawi mo itong aking buhok,
Ang lahat ng aking dalita sa loob
Ay nalilimot ko nang lubos na lubos.
At parang bulaklak na nangakabuka
ang iyong daliring talulot ng ganda,
Kung nasasalat ko, O butihing sinta,
Parang ang bulaklak kahalikan ko na.
Kamay na mabait, may bulak sa lambot,
May puyo sa gitna paglikom sa loob;
Magagandang kamay na parang may gamot,
Isang daang sugat nabura sa haplos.
Parang mga ibong maputi’t mabait
Na nakakatulog sa tapat ng dibdib;
Ito’y bumubuka sa isa kong halik
At sa aking pisngi ay napakatamis.
Ang sabi sa k’wento, ang kamay ng birhen
Ay napababait ang kahit salarin;
Ako ay masama, nang ikaw’y giliwin,
Ay nagpakabait nang iyong haplusin.
Puso, Ano Ka?
Ang puso ng tao ay isang batingaw,
Sa palo ng hirap, umaalingawngaw
Hihip lang ng hapis pinakadaramdam,
Ngunit pag lagi nang nasanay, kung minsan,
Nakapagsasaya kahit isang bangkay.
Ang puso ng tao’y parang isang relos,
Atrasadong oras itong tinutumbok,
Oratoryo’y hirap, minutero’y lungkot,
At luha ang tiktak na sasagot-sagot,
Ngunit kung ang puso’y sanay sa himutok
Kahit libinga’y may oras ng lugod.
Ang puso ay ost’ya ng tao sa dibdib
Sa labi ng sala’y may alak ng tamis,
Kapag sanay ka nang lagi sa hinagpis
Nalalagok mo rin kahit anung pait,
At parang martilyo iyang bawat pintig
Sa tapat ng ating dibdib na may sakit.
Kung ano ang puso? Ba, sanlibrang laman
Na dahil sa ugat ay gagalaw-galaw,
Dahil sa pag-ibig ay parang batingaw,
Dahil sa panata ay parang orasan,
At mukhang ost’ya rin ng kalulwang banal
Sa loob ng dibdib ay doon nalagay.
Sa Bilangguan ng Pag-ibig Walang Sala’y Napipiit!
Lumuluhang isinasayapak ng dalagang walang awa: kay A.
Isang tao ang mag-isang lumuluhang walang tigil
Sa silong ng sakdal dilim na piitan ng Paggiliw;
Sa labi ay tumatakas ang mga ay! ng damdamin
At sa anyo’y tila mayr’ong nilalagok na hilahil.
Para niyang nakikitang siya’y ayaw nang lapitan
Ng dalagang lumalayo sa tawag ng kanyang buhay.
Palibhasa, siya yata’y hinding-hindi nababagay
Na umibig sa dalagang mayr’ong matang mapupungay.
Nagdaan ang mga araw. Ang bilanggo’y nagtitiis
Sa pagtawag sa pangalan ng diwatang naglulupit
Samantalang ang diwata’y patuloy sa di-pag-imik.
Ngunit sino kaya yaong naglulupit na diwata?
Walang salang iya’y ikaw, dalaga kong walang-awa
At ako ang bilanggo mong hanggang ngayo’y lumuluha.
Ang Pagbabalik
Babahagya ko nang sa noo’y nahagkan,
Sa mata ko’y luha ang nangag-unahan;
Isang panyong puti ang ikinakaway,
Nang siya’y iwan ko sa tabi ng hagdan:
Sa gayong kalungkot na paghihiwalay,
Mamatay ako, siya’y nalulumbay!
Nang sa tarangkahan, ako’y makabagtas
Pasigaw ang sabing, “Magbalik ka agad!”
Ang sagot ko’y “Oo, hindi magluluwat!”
Nakangiti akong luha’y nalaglag…
At ako’y umalis, tinunton ang landas,
Nabiyak ang puso’t naiwan ang kabiyak;
Lubog na ang araw, kalat na ang dilim,
At ang buwan nama’y ibig nang magningning:
Maka orasyon na noong aking datnin,
Ang pinagsadya kong malayang lupain:
Kuwagong nasa kubo’t mga ibong itim,
Ang nagsisalubong sa aking pagdating.
Sa pinto ng naro’ong tahana’y kumatok,
Pinatuloy ako ng magandang loob;
Kumain ng konti, natulog sa lungkot,
Ang puso kong tila ayaw nang tumibok;
Ang kawikaan ko, “Pusong naglalagot,
Mamatay kung ako’y talaga nang kulog!”
Nang kinabukasang magawak ang dilim,
Araw’y namimintanang mata’y nagniningning;
Sinimulan ko na ang dapat kong gawin:
Ako’y nag-araro, naglinang, nagtanim;
Nang magdidisyembre, tanim sa kaingin,
Ay ginapas ko na’t sa irog dadalhin.
At ako’y umuwi, taglay ko ang lahat,
Mga bungang-kahoy, isang sakong bigas;
Bulaklak na damo sa gilid ng landas,
Ay pinupol ko na’t panghandog sa liyag;
Nang ako’y umalis, siya’y umiiyak…
O, marahil ngayon, siya’y magagalak!
At ako’y lumakad, halos lakad takbo,
Sa may dakong ami’y meron pang musiko,
Ang aming tahana’y masayang totoo
At nagkakagulo ang maraming tao…
“Salamat sa Diyos!” ang nabigkas ko,
“Nalalaman nila na darating ako.”
At ako’y tumuloy… pinto ng mabuksan,
Mata’y napapikit sa aking namasdan;
Apat na kandila ang nangagbabantay;
Sa paligid-ligid ng irog kong bangkay;
Mukha nakangiti at nang aking hagkan;
Para pang sinabi “Irog ko, paalam!”
Kahit Saan
Kung sa mga daang nilalakaran mo,
May puting bulaklak ang nagyukong damo
Na nang dumaan ka ay biglang tumungo
Tila nahihiyang tumunghay sa iyo…
Irog, iya’y ako!
Kung may isang ibong tuwing takipsilim,
Nilalapitan ka at titingin-tingin,
Kung sa iyong silid masok na magiliw
At ika’y awitan sa gabing malalim…
Ako iyan, Giliw!
Kung tumingala ka sa gabing payapa
At sa langit nama’y may ulilang tala
Na sinasabugan ikaw sa bintana
Ng kanyang malungkot na sinag ng luha
Iya’y ako, Mutya!
Kung ikaw’y magising sa dapit-umaga,
Isang paruparo ang iyong nakita
Na sa masetas mong didiligin sana
Ang pakpak ay wasak at nanlalamig na…
Iya’y ako, Sinta!
Kung nagdarasal ka’t sa matang luhaan
Ng Kristo’y may isang luhang nakasungaw,
Kundi mo mapahid sa panghihinayang
At nalulungkot ka sa kapighatian…
Yao’y ako, Hirang!
Ngunit kung ibig mong makita pa ako,
Akong totohanang nagmahal sa iyo;
Hindi kalayuan, ikaw ay tumungo
Sa lumang libinga’t doon, asahan mong…
Magkikita tayo!
Mga Tula Tungkol Sa Pag-ibig ng Makatang Pilipino
Awa sa Pag-ibig
ni Jose de la Cruz
Oh! Kaawa-awang buhay ko sa iba
Mula at sapol ay gumiliw-giliw na,
Nguni’t magpangayon ang wakas ay di pa
Nagkamit ng tungkol pangalang ginhawa.
Ano’t ang ganti mong pagbayad sa akin,
Ang ako’y umasa’t panasa-nasain,
At inilagak mong sabing nahabilin,
Sa langit ang awa saka ko na hintin!
Ang awa ng langit at awa mo naman
Nagkakaisa na kaya kung sa bagay?
Banta ko’y hindi rin; sa awa mong tunay,
Iba ang sa langit na maibibigay.
Ano ang ganti mo sa taglay kong hirap,
Sa langit na hintin ang magiging habag?
Napalungi namang patad yaring palad,
Sa ibang suminta’t gumiliw ng tapat.
Ang Lalaki’t Babae Kung Umibig
ni Manuela Amorsolo
Alam baga ninyo kung paano umibig
Kung paano lumiyag, kung paano magsulit,
Kung paano maghandog
Ang isang lalaki ng kanyang pag-ibig
Sa isang babaing maganda’t marikit?
Alam baga ninyo kung paano suminta
Kung paano umibig ang isang dalaga
Kung paano “umoo”
Sa isang lalaking may hawak na lira
Na nagtutumaghoy sa kanyang Pag-asa?
Mayroon lalaking mahigpit lumiyag
Ngunit kung bago lang ating namamalas
At ang lalaking ito
Na nagsusumugod, na nagmamatigas
Ay siyang masamang umibig sa lahat.
Mayroon babaing madaling “omoo”
Madaling umayon kahit na kanino
Ito’y tatandaan
Kaikailan ma’y isang manloloko:
Maraming inoohang hindi natatamo.
Mayroong lalaking kung umibig lamang
Sa tunog ng pilak o kaya’y sa yaman…
At ito’y kawangis
Kawanki’t katulad ng ibon sa parang
Kung hindi humuni’y walang pananghalian.
Ninibig din naman ang mga lalaki
Hindi sa salapi o ano mang buti
Alam baga ninyo?
Ang pag-ibig na ito’y na nasa babae
Ayoko, ayoko: hindi ko masasabi.
Maalala ko pala: mayroon pang isa:
Kung paano umibig ang mga dalaga,
O kahit na balo.
Ah, katawatawa!: di pag-alipusta:
Sapagka’t mabigat sa lalaking bulsa…
Marami pang lubha, aking isasaysay
Isaisahin ko’t nang lalong luminaw
Ang mga lalaki
Maging ang babae, kung gabi at araw
Walang pinangangarap kundi PARALUMAN.
At di ba totoo, lalo na kung gabi
Mahimbing na ang tulog ibig pa’y humele…
At di ba totoong
Laging magka-isa? Di ko sinisisi
Ang kahit na sino’y lumiyag at kumasi.
Ang lahat ng ito’y di dapat pagtakhan
Pagka’t katutubo sa lahi ko’t bayan
Ang ating sisihi’y
Huwag ang anak, kundi ang magulang
Na siyang nagbigay ng DIWA at BUHAY.
Oh, Pag-ibig
ni Sweet Lapuz
Pag-ibig na ito’y pagkagulo-gulo,
Kung minsa’y baluktot, kung minsan ay wasto,
Bulag ang katulad, tila nalilito
Kung minsa’y may sakit ng pagkasiphayo.
Ngunit kung tunay nga, wagas at dakila,
Madarama nama’y kilig sa simula,
Sa gitna ay ngiti at dulo’y may tuwa,
Kung magmamahal ka ng tapat at akma.
Sa daraang araw, oras at sandali,
Kahit na mag-isa, ikaw ay ngingiti,
Kung maaalala ang suyuang huli,
At ang matatamis na sintang mabuti.
At ang minamahal kung makakapiling
Ay tila kaybilis ng oras sa dingding
Hahalik sa pisngi at saka yayakapin,
Limot ang problema, hindi makakain.
Kung ika’y iibig, tandaan mo lamang,
Ang tunay na kulay, sikaping sulyapan,
Pagkat marami diya’y nagpapanggap lamang,
Sa baba ng lupa ang pinanggalingan!
Ang Kanyang mga Mata
ni Clodualdo del Mundo
Dalawang bituing
kumikislap-kislap
sa gitna
ng dilim. . .
Tambal ng aliw
na sasayaw-sayaw
sa tuwing ako’y
naninimdim. . .
Bukang-liwayway
ng isang pagsintang
walang maliw!
Takipsilim
ng isang pusong
di magtataksil!
Kunware Lang
ni Aaron Joshua Altomia
Sa isang mundong punong-puno ng ilusyon,
Sa isang magubat na realidad na may kakarampot na solusyon;
Solusyon sa paano na nga kung wala na siya?
At kunware nalang na nandyan ka pa.
Mga binitawang salita,at mga panukso mong katha
Hindi alam kung paano tatanggapin
Na kung bakit ang bawat pako ikaw ang nasasalamin?
Kunware? Oo, kunwaring wala ng ako na matagal nang naghihintay sayo.
Para ba akong nakakulong sa kwarto
Walang kausap,walang makain at walang ikaw na nasa tabi ko.
Nang bigla akong nagising sa isang malaking bangungot,
Na ako at ikaw ay dati’y may malayong patutunguhan na ngayo’y biglaang kumikipot.
Kunware nalang na wala ng ako at ikaw,sa salitang tayo
At para saan pa ba lahat ng ‘to?
Na kung sa bawat ako at ikaw na binubura ng isipan mo
Ako naman ‘tong ako,na wala ng ikaw sa mundo ko.
Alon
ni Aaron Joshua Altomia
Natutulala, nababalisa
Hindi alam ang magagawa
Bakit ganon nalang ba ang pasya?
Bakit pag-asa’y walang-wala.
Pagkakaibiga’y ayaw mawala,
Kaya pagkagusto’y nabalewala.
Sana nama’y iyong pakinggan
Na kahit saglet ay iyong pagkaabalahan.
Bawat pagkurap ika’y naiisip
Pagtanaw,pag-unawa at sa munting pagsilip;
Pagsilip sa saradong pinto na pilit binubuksan
At sa pag-asang tuluyan mong winawakasan.
Dating tayo? Malayo sa ganto
Na sa bawat pintig,bawat hikbi ay sadyang namimiss ko;
Ngunit wala na nga pala ang lahat ng ‘yon.
Parang tubig, hinahangin,umaalon at umaayon.
Tinding
ni Pascual de Leon
Magsabi ang langit kundi ikaw’y talang
Nagbigay sa akin ng tuwa’t biyaya,
Magsabi ang lahat kung hindi diwata
Ikaw ng lalo mang pihikang makata.
Ikaw’y maniwalang ang musmos kong puso’y
Natuto sa iyong humanga’t sumamo,
Sisihin ang iyong dikit na nagturo
Sa kabuhayan ko, ng pamimintuho.
At sino sa iyo ang hindi hahanga?
Ikaw’y paralumang batis ng biyaya,
Pakpak ng pangarap at Reyna ng awa.
Ang dilim ng gabi sa aki’y natapos,
Ngumiti sa tangkay ang mga kampupot,
Gayon ma’y narito’t puso ko’y busabos.
Mga Tula Tungkol Sa Pag-ibig from Filipino.Net.Ph
Siyempre, hindi magpapahuli ang aming mga makata sa mga tula tungkol sa pag-ibig. Narito ang aming handog sa inyo.
Nawa’y magustuhan mo ang aming mga tula tungkol sa pag-ibig.
Pag-ibig na Sawi
Laging sumisilip ang alaala
Ng mga sandaling tayo’y nagsama
At sa tuwing aking maririnig
Ang tawag ng puso’y laging ikaw pa rin
Ngunit sa wakas ay naglaho na
Ang pag-ibig nating magkasama
At ngayon ako’y sawi na
Sa pangarap nating hindi natupad
Bakit kaya’t gano’n ang tadhana
Na tayo’y maghihiwalay na
At sa huli ako’y mag-isa
At ang ala-ala na lamang ang kasama
Ngunit sa gitna ng lungkot at pighati
Ako’y nagpapasalamat pa rin
Sa mga sandaling tayong magkasama
At sa pag-ibig na hindi natupad
Ngayon ako’y mag-iisa at sawi
Ngunit hindi ko malilimutan
Ang pag-ibig na minsan ay naging akin
At ang mga alaala nating dalawa
Ay mananatiling buhay sa aking isipan.
Ang Pag-ibig ay Parang Rosas
Ang pag-ibig ay parang rosas,
mabango at maganda sa tingnan.
Ngunit sa bawat bulaklak ay may tinik,
na hindi dapat basta-basta hinawakan.
Tulad ng pag-ibig na hindi madali,
sa bawat pagsinta ay may kasamang sakit.
Ngunit kahit ito ay nangangamba,
sa puso’y laging may tibok na nananatiling malakas.
Ang pag-ibig ay parang bulaklak,
na kailangan ng aruga’t pag-aalaga.
Ngunit sa pagsasama, magtiwala at magmahal,
ang pag-ibig ay magbubunga ng tunay na ligaya.
At sa oras na ang bulaklak ay malanta,
at ang pag-ibig ay hindi na maibabalik.
Maaaring magdulot ito ng lungkot at pighati,
ngunit sa huli, mga alaala ay magpapatibay ng damdamin.
Ang pag-ibig ay parang rosas,
maganda at mabango sa unang tingin.
Ngunit kailangan itong pangalagaan at alagaan,
upang magbunga ng tunay na pag-ibig na walang hanggan.
Pag-ibig sa Pahiyas
Sa bayan ng Lucban, Pahiyas ay mayroong kapistahan
At doon ko nakilala ang aking kabiyak ng buhay
Sa gitna ng mga karnabal at masiglang kasiyahan
Ang puso ko’y biglang natamaan ng isang malakas na tibok
Sa gitna ng mga bahay na pinahiram ng kagandahan
Ang puso ko’y tinaguriang makulay na pahiyas
Ngunit ang tunay na diwa ng pag-ibig ay nabighani sa akin
Sa kagandahan ng aking minamahal, sa kanyang ngiti at mga mata
Ang pag-ibig ko’y sumisikat tulad ng araw sa umaga
At patuloy na umaapaw kagaya ng mga ibon sa himpapawid
Sa tuwing aking minamasdan ang kanyang kagandahan
Ako’y napapangiti at hindi mapakali sa kanyang harapan
Ngunit gaya ng mga bulaklak na namumukadkad sa bukid
May mga araw rin na ito’y pinipintig ng lungkot at kirot
Ngunit hindi ko ipagkakait ang aking pag-ibig na tunay
Ito’y maglalaho man tulad ng tag-araw, ito’y magbabalik pa rin sa bawat pahiyas
Sa bawat pagkakataon na ako’y nasa Pahiyas
Aking hinahanap ang kagandahan ng aking minamahal
At kahit na hindi siya kasama, ako’y natutuwa pa rin
Dahil alam kong ang pag-ibig ay laging mapalad na kasama.
Nabigo
Pag-ibig na nabigo, tulad ng alon sa dagat
Sa una’y mahina, ngunit papalakpak din ng malakas
Ngunit sa huli, ito’y nalulunod na
At hindi na kayang lumaban pa
Pag-ibig na nasawi, tulad ng bulaklak sa kama
Sa una’y makulay, ngunit sa huli’y mamamatay na
Ngunit ang alaala ay mananatiling buhay
At hindi mabubura sa aking isipan
Anong pag-asa ang naiwan sa isang sawi
Na tila nawalan na ng rason para umasa pa
At kahit na ano pang gawin, hindi na maibabalik
Ang mga sandaling nagbigay ng sigla sa kanyang buhay
Ang pag-ibig na nabigo ay tila isang sakit
Na hindi natatanggal kahit na anong gamot ang isinubok
At sa tuwing aking matatandaan ang ating pag-ibig
Ang sakit ay bumabalik, patuloy na nananakit
Kaya’t sa pag-ibig na nabigo, ano nga ba ang dapat gawin
Kundi tanggapin na lamang ang pagkakamali at sakit na naidulot
At sa tuwing magmahal muli, siguruhing ito’y makakamtan
Upang hindi na muling maranasan ang sakit ng pag-ibig na nabigo.
Pag-ibig na Totoo
Ang pag-ibig na totoo ay parang langit sa itaas Tila kay sarap ng buhay, lahat ng kulay ay masaya At sa tuwing ako’y kasama mo, parang buong mundo’y kumakanta At kahit anong hamon ang dumating, handa akong lumaban dahil sa pag-ibig na totoo
Sa bawat pagsapit ng umaga, ako’y nagpapasalamat sa tadhana Dahil ibinigay ka sa akin, ang taong nagpapasaya sa aking buhay At kahit na gaano kahirap ang buhay, kasama kita ay masaya At kahit na ano pang hamon ang dumating, tayong dalawa ay magtutulungan
Ang pag-ibig na totoo ay tulad ng halik sa pisngi Kahit na gaano pa ito kadali, ay hinding-hindi magbabago At sa tuwing ako’y nakakapiling ka, tila kay sarap ng pag-ibig na totoo At kahit anong pagsubok ang dumating, tayo’y magtatagumpay dahil sa pag-ibig na totoo
Kaya’t sa bawat araw, ako’y nagpapasalamat sa tadhana Dahil ikaw ay kasama ko, sa bawat pagkakataon At sa pag-ibig na totoo, ako’y patuloy na naniniwala Na sa tulong ng pag-ibig, ang mundo ay magiging masaya.
Konklusyon
Ang pag-ibig ay isa sa mga pinakatanyag na paksa ng mga tula, at hindi nakakapagtaka dahil ito ay nasa sentro ng emosyonal na kalagayan ng tao. Ito ang tema na pinili ng mga makata upang maipahayag ang mga damdamin, karanasan, at saloobin tungkol sa isang bagay na hindi kayang bayaran ng kahit anong halaga.
Sa mga tula tungkol sa pag-ibig, makikita ang mga mabibigat na pangyayari na may kaugnayan sa pag-ibig, kagandahan ng pag-ibig, at ang sakit na naidudulot nito sa mga taong hindi sinuwerte sa pag-ibig.
Ang tula tungkol sa pag-ibig ay isa sa mga uri ng sining na nagpapakita ng magagandang halimbawa ng paggamit ng mga salita upang maipahayag ang mga damdamin ng tao. Sa mga tula, ang pag-ibig ay nagbibigay ng inspirasyon at kasiyahan, ngunit sa kabilang banda ay maaari rin nitong magdulot ng kalungkutan at sakit.
Bilang isang uri ng sining, ang tula tungkol sa pag-ibig ay naglalarawan ng mga kaisipan at saloobin ng mga makata tungkol sa pag-ibig, na nagpapakita ng kanilang mga karanasan at pananaw tungkol dito. Sa pamamagitan ng mga tula, nakikilala natin ang iba’t ibang pananaw at karanasan sa pag-ibig, na nagbibigay ng iba’t ibang uri ng pag-unawa sa paksa.
Sa huli, ang mga tula tungkol sa pag-ibig ay nagbibigay ng magandang halimbawa ng pagpapahayag ng mga damdamin at karanasan tungkol sa pag-ibig. Ito ay nagpapakita ng iba’t ibang uri ng emosyon at kaisipan tungkol sa isang paksa na malapit sa puso ng bawat isa sa atin.
Sa tulong ng mga tula tungkol sa pag-ibig, mas napapalawak ang pag-unawa natin sa konsepto ng pag-ibig, at higit na naiintindihan natin ang mga karanasan at emosyon na kasama nito.
Basahin ang iba pang mga aralin: Pandiwa, Epiko, Pang-ukol, Pang-angkop, Sanaysay, Replektibong Sanaysay, Tagalog Pick Up Lines.